Her mevsimin kendine has güzellikleri olduğu gibi tefekkürü de farklıdır. Güz mevsiminin en belirgin özelliği de, tatlı bir hüznün, sarı yapraklara sarılarak nazarlarımıza sunulmasıdır. Göz de, gönül de bu güzel manzaralardan hissesini alır.

Sonbaharda sararan yapraklar, "Çok daha güçlü döneceğiz dalların kucağına" der gibidir. Dallarından kopan yapraklar insana ölümü hatırlatıp "Biz gidiyoruz, aldanmakta faide yok. Gözümüzü kapamakla bizi burada durdurmazlar, sevkiyat var." uyarısında bulunurken, bahar mevsiminin gelmesiyle ağaçların tekrar yeşermesi "haşir" hakikatini daha iyi idrak etmemize yardımcı olur.